[ Dag 3 - Paysaje Lunar ( maanlandschap) ]
• Na de dolle rit van gisteren staat in de voormiddag 'Paysaje Lunar' en in de namiddag de 'Barranco del Infierno' in Adeje op de planning. Maar opnieuw blijkt dat ik de rijtijd en de afstand vreselijk onderschat heb.
We missen de afrit Los Cristianos. Geen nood, volgens de kaart komen we er ook via de afrit San Isidro. Van San Isidro rijden we naar Granadilla de Abona. We staan een tijdje in de file. Dat kennen ze hier dus ook. Daarna gaat het richting Vilaflor.
Buiten een paar toeristen in een huurwagen komen we geen mens tegen. Nu, de Tenerifanen zullen wel weten waarom. Over de 12 Km doen wij zeker meer dan een halfuur.
Even buiten Vilaflor, richting Nationaal Park del Teide, vinden we gemakkelijk de landweg naar 'Lomo Blanco'. Het begin van de weg is moeilijk berijdbaar en even overweeg ik niet verder te rijden. Het is 7 km ver tot de parkeerplaats en wil mijn huurwagen niet riskeren (schade aan banden en bodemplaat is voor eigen rekening). Het wordt een lange stoffige hobbelige rit tot de parkeerplaats. Plaats voor drie, vier auto's en een bord met vermelding van de mogelijke wandelingen. Van maanlandschap is hier nog geen sprake. Er vertrekt wel een goed aangegeven wandelpad en op het aanwezige bord staat duidelijk 'Paysaje Lunar'. Het is ondertussen reeds bijna elf uur geworden. Na 100 meter klimmen blijkt dat wij geen twintig meer zijn en dat we op deze hoogte (1800m) wat te snel van start zijn gegaan.

[ WANDELEN PAISAJE LUNAR of MAANLANDSCHAP ]

Een van de populaire wandelingen op Tenerife is de wandeling (13 km lus) naar het maanlandschap, of Paisaje Lunar, net boven Vilaflor (Meer foto's en route op: Wikiloc)

De klim wordt niet meer zo steil en we vorderen goed. Beschrijven wat we zien is onbegonnen werk. Overal zien we andere gevolgen van lavastromen. Hier staan de dennen mooi groen, daar liggen nog versteende resten van ontwortelde bomen of struiken. Na iets meer dan een uur stappen komen we aan bij de geërodeerde rotsformaties waaraan de site zijn naam te danken heeft. Waar de kleur tot nu toe overwegend aan de donkere kant was, worden we nu geconfronteerd met witte rotsen. Ik ben geen geoloog, maar het lijkt mij een soort verglaasd zand. Het voelt aan als schuurpapier. Een soort Cappadocië in 't klein. Steeds opnieuw komen wolkenslierten de rotsen in nevels hullen. We zitten hier op een hoogte van rond de 2000 meter. Maar komt de zon er even door - hoogstens voor een paar minuten, soms slechts enkele seconden - dan krijgen de rotsen een gouden schittering. Na alles goed bekeken te hebben keren we terug. Wanneer we bij onze wagen aankomen is het maar 7 graden. Dat is meer dan hogerop. Wanneer we opnieuw aan de grote weg komen, zit onze wagen volledig onder het stof.
We besluiten het oude centrum van Vilaflor binnen te rijden op zoek naar een restaurant. In 'Bar Hernandez' kiezen we voor een dikke stevige groentensoep en een schapenragout die voortreffelijk smaakt.
We bezoeken nog de prachtige kerkjes aan het mooie grote plein. Het reeds 16u, de kou laat zich niet verdrijven en kruipt steeds dieper in onze kleren, we besluiten af te zakken naar het hotel. De 'Barrranco del Infierno' zal voor later zijn.