• Eindelijk. Le moment Suprême. De dag waarop we van het begin al hebben zitten wachten. We hebben ons ontbijt vroeg besteld en om 8u zijn we al op weg. Op de heenweg rijden we opnieuw via Vilaflor. Zonder stoppen rijden we tot aan de kabelbaan. We zijn bij de eersten. Zo is het gemakkelijk, niet aanschuiven, niet drummen. De hostess had ons in het hotel gewaarschuwd voor de lange wachttijden aan de moderne kabelbaan. De veiligheid zowel in de stations als in de cabines is verzekerd door de aanwezigheid van personeel dat permanent in contact staat met de dispatching. Geen sprake van slordigheid, de procedures worden stipt gevolgd. In een volle cabine gaan we gestaag naar boven. Het is genieten van het steeds wisselend uitzicht. Boven schijnt de zon uitbundig, maar toch is het op deze hoogte zeer fris. Heerlijk. We beginnen met onze Fleese aan en dicht te doen. We nemen de rechtse wandeling tot aan de Mirador, het verste uitkijkpunt. Het is fantastisch. Hier past maar één commentaar: je moet het zelf komen zien. Gelukkig hadden we vooraf ons licht schoeisel vervangen door steviger gerief.
Na iets meer dan een uur zijn we terug bij de kabellift. We hadden wel wat langer willen blijven. Maar ik begrijp dat anderen ook de kans moeten krijgen. De afdaling is nog mooier en eenmaal beneden zijn we nog steeds onder de indruk. We snuisteren nog even in het souvenirwinkeltje en kopen er een video over de Nationale parken van Tenerife. Het is 11u30 en ik informeer in het restaurant aan de kabelbaan naar de openingsuren. We mogen direct binnen maar het eten valt dik tegen. Na het eten rijden wij naar de Parador Nacional de las Cañadas. En vertrekken vandaar voor het bezoek aan 'Las Roques de Garcia'. Dit is de plaats waar de meeste bussen komen. Een bus levert juist een lading af. De inhoud ervan neemt de nodige foto's, gaat twintig meter naar links, twintig meter naar rechts en verdwijnt op een snerpend fluitsignaal terug in de bus. Wij prijzen ons gelukkig onze eigen baas te zijn. Van hieruit starten enkele wandelingen maar deze nemen allemaal enkele uren in beslag en men dient zich erop voor te bereiden, wat wij niet zijn. Las Cañadas zit vol verrassingen. Dus laat je hier niet vangen door overmoed. Op weg naar het hotel dwarsen we een onmetelijk lavaveld. Het is er precies gisteren neergelegd. Gitzwarte rotsen, soms met een blauwe schijn, liggen, links en rechts van ons in een eindeloze opeenvolging als versteende golven in de branding. Waar tot nu toe de Tenerifiaanse binnenwegen alleen kronkels en bochten te zien gaven, ligt er hier een kilometerlange kaarsrechte gloednieuwe weg. Soms rijden wij boven de lava, soms torent de lava boven ons uit.